رها شدن. خلاص شدن. (یادداشت مؤلف) : بدان تا جهان از بد اژدها به فرمان و گرز من آید رها. فردوسی. مگر زنده از چنگ این اژدها تن یک جهان مردم آید رها. فردوسی. نهان بود چند از دم اژدها نیامد به فرجام هم زو رها. فردوسی. خورش ساخت آن مغز را اژدها نیاید یکی تن ز چنگش رها. فردوسی
رها شدن. خلاص شدن. (یادداشت مؤلف) : بدان تا جهان از بد اژدها به فرمان و گرز من آید رها. فردوسی. مگر زنده از چنگ این اژدها تن یک جهان مردم آید رها. فردوسی. نهان بود چند از دم اژدها نیامد به فرجام هم زو رها. فردوسی. خورش ساخت آن مغز را اژدها نیاید یکی تن ز چنگش رها. فردوسی
جاری شدن خون از موضعی. بیرون آمدن خون از محلی. (یادداشت مؤلف). خون برآمدن. (آنندراج) : ما را که جراحتست خون آید درد تو چنم که فارغ از دردی. سعدی. چنان ناسور شد از عشق او داغم که چون میرم ز داغ لاله های تربتم تا حشر خون آید. وحشی جوشقانی (از آنندراج)
جاری شدن خون از موضعی. بیرون آمدن خون از محلی. (یادداشت مؤلف). خون برآمدن. (آنندراج) : ما را که جراحتست خون آید درد تو چنم که فارغ از دردی. سعدی. چنان ناسور شد از عشق او داغم که چون میرم ز داغ لاله های تربتم تا حشر خون آید. وحشی جوشقانی (از آنندراج)
مطبوع آمدن. مورد پسند قرار گرفتن. نیکو آمدن. مورد پذیرش آمدن. ملایم طبع قرار گرفتن. مایۀ لذت بردن شدن: ستایش خوش آید همه خلق را ولی سست باشند گاه کرم. ابوشکور (از صحاح الفرس). بخندید گرسیوز نامجوی همانا خوش آمدش گفتار اوی. فردوسی. چنان خوش آید بر گوش تو سؤال کجا بگوش مردم دل مرده بانگ رود حزین. فرخی. چون عبدالله بن سلیمان آن نامه بخوانداو دوست عمرولیث بود گفت چه حاجت است آن مهتر را بدین و من دانم که امیرالمؤمنین را خوش نیاید. (تاریخ سیستان). مردمان را از آن خوش نیامد. (تاریخ سیستان). و کوتوال چندان خوردنی پاکیزه بیاورد... که از حدبگذشت و سلطان را سخت خوش آمد و بسیار نیکوئی گفت. (تاریخ بیهقی). بباغ محمودی رفت و نشاط شراب کرد و خوش آمد فرمود که بنه ها و دیوانها آنجا باید آورد. (تاریخ بیهقی). این زن... آن سیرتهای ملکانۀ امیر بازنمودی و امیر را از آن سخت خوش آمدی. (تاریخ بیهقی). گرت خوش آید سخن من کنون ره ز بیابان بسوی شهر تاب. ناصرخسرو. مر مرا گویی تو آنچت خوش نیاید همچنان ور بگویم از جواب من چرا باید طپید؟ ناصرخسرو. و چون از روم بازگشت قصد انطاکیه کرد و بگرفت و انطاکیه خوش آمد او را. (فارسنامۀ ابن بلخی). روزی هادی صحنی برنج نیمی بخورد و نیمی در وی زهر کرد و بمادر فرستاد گفت مر این خوش آمد و بتو فرستادم. (مجمل التواریخ و القصص). معتضد را عظیم خوش آمد آن طاعتداری. (مجمل التواریخ والقصص). چون بسرای درآمد چشم سلیمان بر وی افتاد هیئت و منظر او خوش آمدش. (تاریخ بخارای نرشخی). ملک را خوش آمد و گفت او را بیاورید تا خلعت دهم. (قصص الانبیاء). هر سال ایشان به گوی زدن میشدند و این پسران نیکو میزدند و ملک را خوش می آمد. (قصص الانبیاء). و کیومرث را خوش آمد پاره ای طعام را پیش خروس افکند. (قصص الانبیاء). هر کس پیش ایشان چیزی بردی یا مطربی سرودی گفتی یا سخنی نیکو گفتی در معانی که ایشان را خوش آمدی گفتندی زه. (نوروزنامۀ خیام). نالم آنرا ناله ها خوش آیدش از دو عالم ناله و غم بایدش. مولوی. قضا نقل کرد از عراقم بشام خوش آمد در آن خاک پاکم مقام. سعدی. احمق را ستایش خوش آید. (سعدی). او چیزی گفت ما را خوش آمد ما نیز چیزی نوشتیم تا او را خوش آید. ؟ - خوش آمدن کسی از چیزی، مطبوع واقع شدن آن چیز به نزد آن کس: کبت نادان بوی نیلوفر بیافت خوشش آمد سوی نیلوفر شتافت. رودکی. ، اعجاب کردن. (تاج المصادر بیهقی) (یادداشت مؤلف). - از خود خوش آمدن، بخود اعجاب کردن، و این غالباً کسی که کار بزرگی انجام دهد گوید، چون: امروز باانجام فلان کار از خودم خوشم آمد. ، خوش کردن، پیروی خوشی کردن، مطبوع شدن مأکول یا مشروب، مقبول گشتن. خوب بهره مند شدن. (ناظم الاطباء) ، تهنیتی است که بوقت آمدن کسی گویند، نظیر: مرحبا، لطف کردی، آمدنت خوش و خوب است، صفا آوردی: زهی سعادت من کم تو آمدی بسلام خوش آمدی و علیک السلام و الاکرام. سعدی (غزلیات). خواجه فرمودند خوش آمدی عبداﷲ خجندی... و دو کرت گفت خوش آمدی با ما صاحب سمرقندی. (انیس الطالبین ص 82). فرمودند خوش آمدی درویش تا نکنی. (انیس الطالبین ص 82). چون بخدمت امیر رسیدم فرمودند فرزند بهاءالدین خوش آمدی. (انیس الطالبین ص 222)
مطبوع آمدن. مورد پسند قرار گرفتن. نیکو آمدن. مورد پذیرش آمدن. ملایم طبع قرار گرفتن. مایۀ لذت بردن شدن: ستایش خوش آید همه خلق را ولی سست باشند گاه کرم. ابوشکور (از صحاح الفرس). بخندید گرسیوز نامجوی همانا خوش آمدْش گفتار اوی. فردوسی. چنان خوش آید بر گوش تو سؤال کجا بگوش مردم دل مرده بانگ رود حزین. فرخی. چون عبدالله بن سلیمان آن نامه بخوانداو دوست عمرولیث بود گفت چه حاجت است آن مهتر را بدین و من دانم که امیرالمؤمنین را خوش نیاید. (تاریخ سیستان). مردمان را از آن خوش نیامد. (تاریخ سیستان). و کوتوال چندان خوردنی پاکیزه بیاورد... که از حدبگذشت و سلطان را سخت خوش آمد و بسیار نیکوئی گفت. (تاریخ بیهقی). بباغ محمودی رفت و نشاط شراب کرد و خوش آمد فرمود که بنه ها و دیوانها آنجا باید آورد. (تاریخ بیهقی). این زن... آن سیرتهای ملکانۀ امیر بازنمودی و امیر را از آن سخت خوش آمدی. (تاریخ بیهقی). گرْت خوش آید سخن من کنون ره ز بیابان بسوی شهر تاب. ناصرخسرو. مر مرا گویی تو آنچت خوش نیاید همچنان ور بگویم از جواب من چرا باید طپید؟ ناصرخسرو. و چون از روم بازگشت قصد انطاکیه کرد و بگرفت و انطاکیه خوش آمد او را. (فارسنامۀ ابن بلخی). روزی هادی صحنی برنج نیمی بخورد و نیمی در وی زهر کرد و بمادر فرستاد گفت مر این خوش آمد و بتو فرستادم. (مجمل التواریخ و القصص). معتضد را عظیم خوش آمد آن طاعتداری. (مجمل التواریخ والقصص). چون بسرای درآمد چشم سلیمان بر وی افتاد هیئت و منظر او خوش آمدش. (تاریخ بخارای نرشخی). ملک را خوش آمد و گفت او را بیاورید تا خلعت دهم. (قصص الانبیاء). هر سال ایشان به گوی زدن میشدند و این پسران نیکو میزدند و ملک را خوش می آمد. (قصص الانبیاء). و کیومرث را خوش آمد پاره ای طعام را پیش خروس افکند. (قصص الانبیاء). هر کس پیش ایشان چیزی بردی یا مطربی سرودی گفتی یا سخنی نیکو گفتی در معانی که ایشان را خوش آمدی گفتندی زه. (نوروزنامۀ خیام). نالم آنرا ناله ها خوش آیدش از دو عالم ناله و غم بایدش. مولوی. قضا نقل کرد از عراقم بشام خوش آمد در آن خاک پاکم مقام. سعدی. احمق را ستایش خوش آید. (سعدی). او چیزی گفت ما را خوش آمد ما نیز چیزی نوشتیم تا او را خوش آید. ؟ - خوش آمدن کسی از چیزی، مطبوع واقع شدن آن چیز به نزد آن کس: کبت نادان بوی نیلوفر بیافت خوشش آمد سوی نیلوفر شتافت. رودکی. ، اعجاب کردن. (تاج المصادر بیهقی) (یادداشت مؤلف). - از خود خوش آمدن، بخود اعجاب کردن، و این غالباً کسی که کار بزرگی انجام دهد گوید، چون: امروز باانجام فلان کار از خودم خوشم آمد. ، خوش کردن، پیروی خوشی کردن، مطبوع شدن مأکول یا مشروب، مقبول گشتن. خوب بهره مند شدن. (ناظم الاطباء) ، تهنیتی است که بوقت آمدن کسی گویند، نظیر: مرحبا، لطف کردی، آمدنت خوش و خوب است، صفا آوردی: زهی سعادت من کِم تو آمدی بسلام خوش آمدی و علیک السلام و الاکرام. سعدی (غزلیات). خواجه فرمودند خوش آمدی عبداﷲ خجندی... و دو کرت گفت خوش آمدی با ما صاحب سمرقندی. (انیس الطالبین ص 82). فرمودند خوش آمدی درویش تا نکنی. (انیس الطالبین ص 82). چون بخدمت امیر رسیدم فرمودند فرزند بهاءالدین خوش آمدی. (انیس الطالبین ص 222)
خوش آمدن. پسندیده آمدن. نیکو آمدن. (یادداشت بخط مؤلف) : کبت نادان بوی نیلوفر بیافت خوبش آمد سوی نیلوفر شتافت. رودکی. مرا گفت خوب آمد این رای تو به نیکی گراید همی پای تو نبشته من این نامۀ پهلوی بپیش تو آرم مگر نغنوی. فردوسی. سخت خوب آید این دو بیت مرا که شنیدم ز شاعری استاد. فرخی. هرچند بدین سعتریان درنگرم من حقا که بچشمم ز همه خوبتر آیی. منوچهری. - خوب آمدن استخاره، نیک نشان داده شدن قصد بوسیلۀ استخاره
خوش آمدن. پسندیده آمدن. نیکو آمدن. (یادداشت بخط مؤلف) : کبت نادان بوی نیلوفر بیافت خوبش آمد سوی نیلوفر شتافت. رودکی. مرا گفت خوب آمد این رای تو به نیکی گراید همی پای تو نبشته من این نامۀ پهلوی بپیش تو آرم مگر نغنوی. فردوسی. سخت خوب آید این دو بیت مرا که شنیدم ز شاعری استاد. فرخی. هرچند بدین سعتریان درنگرم من حقا که بچشمم ز همه خوبتر آیی. منوچهری. - خوب آمدن استخاره، نیک نشان داده شدن قصد بوسیلۀ استخاره
خواب گرفتن کسی را: از اندیشه آن شب نیامدش خواب از اسفندیارش گرفته شتاب. فردوسی. تا نپنداری که بعد از چشم خواب آلود تو تا برفتی خوابم اندر چشم بیدار آمده ست. سعدی. پری پیکر بتی کز سحر چشمش نیامد خواب در چشمان من دوش. سعدی. - به خواب کسی آمدن، برؤیای کسی آمدن. دیده شدن در رؤیا و خواب کسی: شب بعد از وفاتش پدرم بخوابم آمد. (یادداشت بخط مؤلف)
خواب گرفتن کسی را: از اندیشه آن شب نیامدش خواب از اسفندیارش گرفته شتاب. فردوسی. تا نپنداری که بعد از چشم خواب آلود تو تا برفتی خوابم اندر چشم بیدار آمده ست. سعدی. پری پیکر بتی کز سحر چشمش نیامد خواب در چشمان من دوش. سعدی. - به خواب کسی آمدن، برؤیای کسی آمدن. دیده شدن در رؤیا و خواب کسی: شب بعد از وفاتش پدرم بخوابم آمد. (یادداشت بخط مؤلف)
اشتباه کردن. سهو کردن. غلط کردن: بخطا غره مشو گرچه جهاندار کند هر کسی را که خطا کرد مکافات خطاش. ناصرخسرو. دردت کند ای دوست خطاخواهی کرد. احمد برمک. گرچه بسیر مشک شناسند لیک مرد چون مشک یافت سیر گزیند، خطا کند. خاقانی. نبودم عاشق ار بودم بتقدیر پشیمانم خطاکردم چه تدبیر. نظامی. شنیدم کاسب سلطانی خطا کرد بپیوست از زمین بر آسمان گرد. سعدی (صاحبیه). خداوند دولت خطا می کند شب و روز ضایع بخمر و خمار جهانبانی و تخت کیخسروی مقامی بزرگست کوچک مدار. سعدی (صاحبیه). چهارصدمرد تیرانداز که در خدمت او بودند، همه خطا کردند. (گلستان سعدی). مطرب بساز عود که کس بی اجل نمرد وآن گونه این ترانه سراید، خطا کند. حافظ. سقط، خطا کردن در سخن. (منتهی الارب). لحن، خطا کردن در خواندن و اعراب. (منتهی الارب). طیش، خطا کردن تیر از نشانه. (منتهی الارب). - دست از پا خطا کردن، اشتباه کردن. سهو کردن. - دست از پا خطا نکردن، سهو نکردن. دقت کردن. مواظبت کردن. ، گناه کردن. جرم کردن. بزه کردن. (یادداشت بخط مؤلف) : زمانه بر سر آنست اگر خطایی کرد که بعد از این همه طاعت کند بعذر گناه. سعدی. دوست بردارد بجرمی یا خطایی دل ز دوست تو خطا کردی که بی جرم و خطا برداشتی. سعدی (طیبات). آنکو بغیر سابقه چندین نواخت کرد ممکن بود که عفو کندگر خطا کنم. سعدی (طیبات). یکی را که عادت بود راستی خطایی کند درگذارند ازو. سعدی (گلستان). گفت چه خطا کرده است که از دیدنش ملولی. (گلستان سعدی)، نگرفتن گیاه و خشک شدن گیاه. (یادداشت بخط مؤلف) : چون خواهند که بکنند (بادام ریشه قوی کرده را) و باز نشانند بسیار خطا کند و نگیرد. (فلاحت نامه). بهر نوعی که بنشانند (سفیددار) را بگیرد و کم خطا کند. (فلاحت نامه)
اشتباه کردن. سهو کردن. غلط کردن: بخطا غره مشو گرچه جهاندار کند هر کسی را که خطا کرد مکافات خطاش. ناصرخسرو. دردت کند ای دوست خطاخواهی کرد. احمد برمک. گرچه بسیر مشک شناسند لیک مرد چون مشک یافت سیر گزیند، خطا کند. خاقانی. نبودم عاشق ار بودم بتقدیر پشیمانم خطاکردم چه تدبیر. نظامی. شنیدم کاسب سلطانی خطا کرد بپیوست از زمین بر آسمان گرد. سعدی (صاحبیه). خداوند دولت خطا می کند شب و روز ضایع بخمر و خمار جهانبانی و تخت کیخسروی مقامی بزرگست کوچک مدار. سعدی (صاحبیه). چهارصدمرد تیرانداز که در خدمت او بودند، همه خطا کردند. (گلستان سعدی). مطرب بساز عود که کس بی اجل نمرد وآن گونه این ترانه سراید، خطا کند. حافظ. سقط، خطا کردن در سخن. (منتهی الارب). لحن، خطا کردن در خواندن و اعراب. (منتهی الارب). طیش، خطا کردن تیر از نشانه. (منتهی الارب). - دست از پا خطا کردن، اشتباه کردن. سهو کردن. - دست از پا خطا نکردن، سهو نکردن. دقت کردن. مواظبت کردن. ، گناه کردن. جرم کردن. بزه کردن. (یادداشت بخط مؤلف) : زمانه بر سر آنست اگر خطایی کرد که بعد از این همه طاعت کند بعذر گناه. سعدی. دوست بردارد بجرمی یا خطایی دل ز دوست تو خطا کردی که بی جرم و خطا برداشتی. سعدی (طیبات). آنکو بغیر سابقه چندین نواخت کرد ممکن بود که عفو کندگر خطا کنم. سعدی (طیبات). یکی را که عادت بود راستی خطایی کند درگذارند ازو. سعدی (گلستان). گفت چه خطا کرده است که از دیدنش ملولی. (گلستان سعدی)، نگرفتن گیاه و خشک شدن گیاه. (یادداشت بخط مؤلف) : چون خواهند که بکنند (بادام ریشه قوی کرده را) و باز نشانند بسیار خطا کند و نگیرد. (فلاحت نامه). بهر نوعی که بنشانند (سفیددار) را بگیرد و کم خطا کند. (فلاحت نامه)
عصبانی شدن. غضبناک شدن. (یادداشت بخط مؤلف) : خشمش آمد و همانگه گفت ویک خواست کو رابرکند از دیده کیک. رودکی. سر فروبردم میان آبخور از فرنج منش خشم آمد مگر. رودکی. اما او را سهوی افتاد کی کس سوی شهر براز نفرستاد و با او مشورت نکردو او را خشم آمد و لشکر جمع کرد. (فارسنامۀ ابن بلخی). چو خشم آیدت بر گناه کسی تأمل کنش بر عقوبت بسی. سعدی (بوستان). نگویم که جنگ آوری پایدار چو خشم آیدت عقل برجای دار. سعدی (بوستان). از دوستی که دارم و غیرت که می برم خشم آیدم که چشم باغیار می کنی. سعدی (بدایع). با چشم نیم خواب تو خشم آیدم همی از چشمهای نرگس و چندین وقاحتش. سعدی
عصبانی شدن. غضبناک شدن. (یادداشت بخط مؤلف) : خشمش آمد و همانگه گفت ویک خواست کو رابرکند از دیده کیک. رودکی. سر فروبردم میان آبخور از فرنج منش خشم آمد مگر. رودکی. اما او را سهوی افتاد کی کس سوی شهر براز نفرستاد و با او مشورت نکردو او را خشم آمد و لشکر جمع کرد. (فارسنامۀ ابن بلخی). چو خشم آیدت بر گناه کسی تأمل کنش بر عقوبت بسی. سعدی (بوستان). نگویم که جنگ آوری پایدار چو خشم آیدت عقل برجای دار. سعدی (بوستان). از دوستی که دارم و غیرت که می برم خشم آیدم که چشم باغیار می کنی. سعدی (بدایع). با چشم نیم خواب تو خشم آیدم همی از چشمهای نرگس و چندین وقاحتش. سعدی
اطلاع آمدن. از مطلبی آگهی بدست آمدن. مطلع شدن: بعاقبت خبر آمد که مرد ظالم مرد بسیم سوختگان زرنگار کرده سرای. سعدی. مه دو هفته اسیرش گرفت و بند نهاد دوهفته رفت که از وی خبر نیآمد بیش. سعدی (خواتیم). یا مسافر که درین بادیه سرگردان شد دیگر از وی خبر و نام و نشان می آید. سعدی (بدایع)
اطلاع آمدن. از مطلبی آگهی بدست آمدن. مطلع شدن: بعاقبت خبر آمد که مرد ظالم مرد بسیم سوختگان زرنگار کرده سرای. سعدی. مه دو هفته اسیرش گرفت و بند نهاد دوهفته رفت که از وی خبر نیآمد بیش. سعدی (خواتیم). یا مسافر که درین بادیه سرگردان شد دیگر از وی خبر و نام و نشان می آید. سعدی (بدایع)
بپا آمدن طفل، پاوا شدن طفل. پا گرفتن طفل. نو به رفتار آمدن طفل. (آنندراج) ، مشاطه. آرایشگر: بجام اندرون گوهر شاهوار بت آرای با افسر و گوشوار. فردوسی. بت آرای چون او (رودابه) نبینی به چین بر او ماه و پروین کنند آفرین. فردوسی. یکی دختری دارد آن نامدار ببالای سرو و به رخ چون بهار بت آرای چون او نبیند به چین میان بتان چون درخشان نگین. فردوسی. بت آرای بیند گر ایشان (دختران) به چین گسسته شود بر بتان آفرین. فردوسی. نگاری بود بنگاریده دادار بت آرایش نگاریده دگربار. (ویس و رامین). دگرباره فرودآمد بت آرای نگار آن سمن بر را سراپای. (ویس و رامین). بت آرای خیلی در آن انجمن که بودند از پیش آن بت شکن. اسدی (گرشاسب نامه). ، به مجاز در این اشعار بت پرست، خصوصاً پادشاهی که منصب روحانی نیز دارد. آرایندۀ بت. مجازاً مروج و پشتیبان و اشاعه دهنده بت پرستی: ببر نامۀ من بر رای هند نگر تا که باشد بت آرای هند. فردوسی. بت آرای فرخنده دستور من همان گنج و پرمایه گنجور من. فردوسی. دو شاه بت آرای و یزدان پرست وفا را بسودند با دست دست. فردوسی
بپا آمدن طفل، پاوا شدن طفل. پا گرفتن طفل. نو به رفتار آمدن طفل. (آنندراج) ، مشاطه. آرایشگر: بجام اندرون گوهر شاهوار بت آرای با افسر و گوشوار. فردوسی. بت آرای چون او (رودابه) نبینی به چین بر او ماه و پروین کنند آفرین. فردوسی. یکی دختری دارد آن نامدار ببالای سرو و به رخ چون بهار بت آرای چون او نبیند به چین میان بتان چون درخشان نگین. فردوسی. بت آرای بیند گر ایشان (دختران) به چین گسسته شود بر بتان آفرین. فردوسی. نگاری بود بنگاریده دادار بت آرایش نگاریده دگربار. (ویس و رامین). دگرباره فرودآمد بت آرای نگار آن سمن بر را سراپای. (ویس و رامین). بت آرای خیلی در آن انجمن که بودند از پیش آن بت شکن. اسدی (گرشاسب نامه). ، به مجاز در این اشعار بت پرست، خصوصاً پادشاهی که منصب روحانی نیز دارد. آرایندۀ بت. مجازاً مروج و پشتیبان و اشاعه دهنده بت پرستی: ببر نامۀ من بر رای هند نگر تا که باشد بت آرای هند. فردوسی. بت آرای فرخنده دستور من همان گنج و پرمایه گنجور من. فردوسی. دو شاه بت آرای و یزدان پرست وفا را بسودند با دست دست. فردوسی
اگر بیند که درجائی درخون افتاد، دلیل است به خون ناحق مبتلا شود. اگر بیند که در شهری یا کوچه ای خون همی رفت، دلیل کند بر خون آن موضع خون بسیار ریخته گردد. جابر مغربی اگر بیند که بی جراحت خون از تن او آمد، دلیل که اگر رشوه ستاننده بود، رشوه ستاند. اگر نه او را زیان رسد. اگر بیند که بر تن وی جراحت ها بود و از آن جراحت ها خون همی رفت، دلیل است او را زیان و غم و اندوه رسد. اگر بیند کسی او را به شمشیر بزد و خون روان شد، دلیل که بر وی زبان خلق دراز گردد و او در آن ثواب است. اگر بیند از جایگاهی که زخم است خون بیرون آمد و جامه و تن او الوده شد، مالی است که به حرام حاصل کند. محمد بن سیرین اگر بیند که خون همی خورد، دلیل است مال حرام خورد یا خون ناحق کند. اگر اندامی از اندامهای او ببرد، چنانکه آن اندام از وی جدا شد، دلیل است زننده زخم سفر کند. اگر بیند که در تن او سوراخی بود که از آن سوراخ خون روان شد و جامه او را آلوده کرد، دلیل که او را به قدر آن مالی حرام رسد. اگر بیند که خون از زخم و جراحت نیامد و آن جراحت تازه بود، دلیل که درمال او نقصان آید، یا از کسی سخنی سخت شنود و او را در آن ثواب است، زیرا که خون بر گناه باشد که از تن او بیرون آمد. اگر بیند که از قضیش خون بیرون آمد، دلیل است او را فرزندی از شکم مادر بیفتد. اگر که از مقعدش خون بیرون آمد، چنانکه تنش آلوده شد، دلیل است که به قدر آن مالی حرام حاصل کند. اگر بیند که ازبن دندان او خون بیرون آمد، دلیل است از خویشانش به او غم و اندوه رسد.
اگر بیند که درجائی درخون افتاد، دلیل است به خون ناحق مبتلا شود. اگر بیند که در شهری یا کوچه ای خون همی رفت، دلیل کند بر خون آن موضع خون بسیار ریخته گردد. جابر مغربی اگر بیند که بی جراحت خون از تن او آمد، دلیل که اگر رشوه ستاننده بود، رشوه ستاند. اگر نه او را زیان رسد. اگر بیند که بر تن وی جراحت ها بود و از آن جراحت ها خون همی رفت، دلیل است او را زیان و غم و اندوه رسد. اگر بیند کسی او را به شمشیر بزد و خون روان شد، دلیل که بر وی زبان خلق دراز گردد و او در آن ثواب است. اگر بیند از جایگاهی که زخم است خون بیرون آمد و جامه و تن او الوده شد، مالی است که به حرام حاصل کند. محمد بن سیرین اگر بیند که خون همی خورد، دلیل است مال حرام خورد یا خون ناحق کند. اگر اندامی از اندامهای او ببرد، چنانکه آن اندام از وی جدا شد، دلیل است زننده زخم سفر کند. اگر بیند که در تن او سوراخی بود که از آن سوراخ خون روان شد و جامه او را آلوده کرد، دلیل که او را به قدر آن مالی حرام رسد. اگر بیند که خون از زخم و جراحت نیامد و آن جراحت تازه بود، دلیل که درمال او نقصان آید، یا از کسی سخنی سخت شنود و او را در آن ثواب است، زیرا که خون بر گناه باشد که از تن او بیرون آمد. اگر بیند که از قضیش خون بیرون آمد، دلیل است او را فرزندی از شکم مادر بیفتد. اگر که از مقعدش خون بیرون آمد، چنانکه تنش آلوده شد، دلیل است که به قدر آن مالی حرام حاصل کند. اگر بیند که ازبن دندان او خون بیرون آمد، دلیل است از خویشانش به او غم و اندوه رسد.
